Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Starosta Warszawski.djvu/363

 — Wszystkiemu temu winno, — rzekł Rambonne — iż go w kuratelę wzięli i kazali mu być takim niezmiernie cnotliwym... Po nieboszczyku ojcu wziął temperament gorący... i spalił się dochowując wiary nieboszcze królowéj Józefinie.
 Hetman się rozśmiał.
 — Ale czy jesteś tego pewien? — zapytał.
 Spojrzono po sobie — uśmiechy po ustach pobiegły.
 — Dajmy temu pokój — odezwał się Hetman — są to tajemnice stanu...
 — Któraż tu z pań obiecuje się czasu sejmu być piękności królową? — wtrącił Mokronowski.
 Rambonne się zamyślił i głowę podniósł do sufitu.
 — Ma foi! odezwał się, tyle w téj Polsce pięknych twarzy, że wybór trudny... Francya tylko i ten kraj mogą się pochlubić takim wieńcem kwiatów anielskich.
 Zaczęto wymieniać młode panie... ktoś nareszcie wspomniał Sołłohubową...
 — Prześliczna jest! — zawołał żywo hetman — widziałem ją — podobała mi się bardzo, ma niewysłowiony wdzięk w twarzy i oczy pełne dowcipu.
 — To téż — rzekł Rambonne — niewyłączając męża, najśliczniejsze ma grono adoratorów.
 — Jakto, nie wyłączając męża? — zapytał hetman.