Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Starosta Warszawski.djvu/364

 — Ha! bo to ten się w niéj kocha, jakby się o nią starał jeszcze, a mówią niestety — że — bez wzajemności.
 Rozśmiało się kilku...
 — Rambonne, żartujesz! — rzekł hetman — mów seryo.
 — Mówię najzupełniéj seryo... biedny Sołłohub szaleje dla żony... a ona...
 — A ona?...
 — A ona? spytano ciekawie.
 — Ona go traktuje jak nudnika... Bo téż nie ma śmieszniejszéj rzeczy w świecie, niż zakochany mąż, i kobieta, żeby śmieszną nie być, musi tę fantazyę karcić.
 — Ale może i ona ma jaką fantazyjkę? — spytał hetman...
 — Może ją i ma! nic nie wiem — począł Rambonne tajemniczo. Mówią — powiadają — plotą — domyślają się, że młody Brühl...
 — A! nic dziwnego, — rzekł Mokronowski chłopak piękny i ma wszystkie przymioty, któremi się podobać można kobiecie... zacząwszy od powierzchowności bardzo miłéj.
 — Dodajcie, że mu przypodobywać się żona nie przeszkadza — rozśmiał się hetman...
 Tak — wtrącił Mokronowski — ta kaszle i ornaty szyje — najlepsza w świecie kobieta — ale dla Brühla...