Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Starosta Warszawski.djvu/448

a pan Łopott, który pióro trzymał, wszystkich kładł na regestrze.
 Stanął najprzód srodze opalony szlachcic, z żywemi oczyma, błyszczącemi jak u kota, ruchawy jak żywe srebro, opończa podpasana, wąs do góry, skłonił się do kolan.
 — Pan Wareszczaka! szepnął zapisując Łopott.
 — Witam waszeci — rzekł książę, a wielu waćpanów jest...?
 — Nas? dwu, mości książę... rzekł przybyły — Andrzej i ja...
 — Andrzéj, panie kochanku, gdzie?
 — Za mną stoi.
 — A, prawda. Wiecie appel?
 — Toć się wie!
 — Nie chybicie, panie kochanku?
 — Jakim sposobem? chybaby się żywym nie było...
 — Piszże dwóch... rzekł książę.
 Wereszczaka chciał odchodzić, wtém książę Karol coś sobie przypomniał.
 — A dereszowaty jak się ma?
 — Dziękuję, W. Ks. Mości, krew mu puścili — odszedł...
 Ledwie się ten usunął, nastąpił drugi, szlachetnych arestokratycznych rysów młodzian, z wielką butą, nawet się księciu wojewodzie mało co pokłonił.
 — Dobry wieczór, panie Radomina! Iluż was jest? bom dalipan zapomniał, panie kochanku...