Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Starosta Warszawski.djvu/452

 — Jakże to może być — wrzucił, — aby my z księciem Niemca forytowali? hę? Boć Brühl... szołdra...
 — Hm! głową kręcąc rzekł książę, namyślając się trochę — ot jadłbyś kiełbasę a milczał — a król co??
 Zmieszał się Kiełbsz... i wysunął.
 Niektórzy poczęli z niego drwić.
 — Dajcie-no pokój — po cichu odezwał się wojewoda, — należy respekt jego zdaniu... choć się na polityce nie zna... Kto tam następuje? A, pan Puciata! a oto widzę za nim Skorobohatego? dobry wieczór! I Wigurów... Pisz, panie Łopott...
 Wszystko to przedefilowało, ocierając wąsy... Nadszedł Jelec....
 Stary to ród był, ale bardzo zubożały... na Jelcu widać to było...
 — Mości książę, rzekł — w jego usługach się nie próżnowało, szabla mi się wszetecznie podarła..
 Dobył ją z pochew, cienka była od szlifowania jak scyzoryk.
 — Jak przyjdzie jutro machnąć, byle który grubszy a twardszy miał kark, despekt będzie...
 — Każ sobie dać inną — rzekł książę.
 — Ba — oni mi to już tam swatali kilka, ale to gdzieś z kos porobione czy co, któréj popróbowałem nagiąć, to się kurczy i nie odchodzi. Przytémby się zdał jaki kawałek blachy na piersi, bo się kryć za drugich i próżnować nie myśli.