Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Starosta Warszawski.djvu/613

 Podparła się na ręku.
 — Panie Tadeuszu — poczęła zwolna nie patrząc na niego — co się stało, jest niepowrotném, myślmy i mówmy o przyszłości... Ja się pana obawiam, lękam siebie, pan chcąc zbliżyć nas — rozerwałeś węzeł ten na wieki. Niech ten dzień zapomnienia się, zmaże skrucha i pokuta, lecz, słowo, daj mi pan słowo, że nigdy ust nie otworzysz więcéj, że będziesz panem siebie i stać będziesz zdaleka odemnie.
 — Pani masz prawo rozkazywania — odezwał się Godziemba — jam jéj sługa.
 — Ale któż mnie nieszczęśliwéj rozkaże? — przerwała hrabina — będęż ja miała tyle siły?
 Załamawszy ręce, nie śmiała spojrzeć... łzy padały jéj na ręce. Położenie winowajcy było przykre, czuł się występnym, niepokój o przyszłość go ogarniał.
 — Nigdy się nie odezwę słowem — rzekł cicho — będę milczał, nie karz mnie pani.
 Hrabina podała mu rekę, którą znowu na klęczkach pocałował i zmienionym głosem dodała:
 — Zostaw mnie pan samą — proszę go, rozkazuję.
 Godziemba wysunął się zawstydzony powoli. — Przechodził próg pokoju, gdy pode drzwiami ukryta Francuzka, dała mu jakiś znak niecierpliwy, którego nie zrozumiał, a sama wpadła do pokoju. Znalazła swoją uczennicę we łzach i niemal rozpaczy. Siadła zaraz obok niéj.