Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Starosta Warszawski.djvu/614

 — Cóż to jest hrabinie?
 — A! nie dotykaj mnie! nie patrz na mnie! jestem najnikczemniejszą z kobiet... brzydzę się sobą...
 Francuzka się śmiać zaczęła.
 — Ale ja, moja droga pani, byłam świadkiem całéj sceny; jeden wyraz mi nie uszedł, słyszałam wszystko.
 Hrabina z krzykiem zakryła sobie oczy.
 — Co za dzieciństwo! — dodała prędko Francuzka — co za śmieszność robić sobie z tego tak wielkie rzeczy, że w rękę pocałował! Ale to od bardzo dawna nastąpić przecie było powinno. Wam się téż w życiu waszém choć chwileczka szczęścia należała.
 To mówiąc poczęła tulić płaczącą i uspakajać jak umiała.
 — Pani wszystko bierzesz tragicznie — a na świecie komedya jest wszędzie.
 Brühlowa nie zdawała się słuchać nawet.
 — Jakże ja będę śmiała ci spojrzeć w oczy, ja nędzna jawnogrzesznica! krzyknęła z boleścią.
 Śmiechem odpowiedziała jéj Francuzka. Napij się wody... uspokój i nie myśl o tém, droga pani, a...
 Tu zbliżyła się jéj do ucha i żywo coś szeptać zaczęła...
 Wszystko to było napróżno, hrabina wstała nagle i jakby siłą jakąś niepohamowaną pchnięta,