Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Starosta Warszawski.djvu/618

 — Kazano mi przynieść odpowiedź i opisać jak to waćpan przyjąłeś.
 Rozśmiała się stara i nie słuchając Godziemby, poczęła paplać:
 — Zaraz nazajutrz wezwała kapucyna i musiała mu się wyspowiadać ze wszystkiego... a to skutek jego rady! Oto waćpan masz! bo jesteś niezgrabny i niezgrabny... niezgrabny więcéj nie powiem.
 O mało jeszcze i ja przez niego nie zostałam skompromitowana, ale...
 Tu zamilkła i dodała:
 — No, co mam jéj powiedzieć? — mów!
 — Że się naturalnie, jakkolwiek surowemu wyrokowi poddaję.
 Wysłuchawszy Francuzka, poczęła jakby sama do siebie:
 — Słowo daję najuroczystsze, że w tym kraju, nikomu już nigdy ani radą przyjacielską, ani żadną pomocą służyć nie będę.
 Godziemba coś mruczał, ale gniewna nie słuchała go już wcale.
 — Dobranoc waćpanu — rzekła — muszę iść do pani, bo ta na mnie czeka niecierpliwie.
 Rozeszli się tak, a Dumont zamyślona udała się ze smutną twarzą do dawnéj uczennicy.
 Z wyrazu samego, z jakim weszła do pokoju, hrabina domyślić się mogła, że poselstwo było spełnione, nie śmiała jednak pytać. Dumont się nie spieszyła ze zdaniem sprawy.