Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Złote jabłko 01.djvu/027

 — Ale Acan Dobrodziej powinieneś bić kozerą!
 — A przepraszam, biję! cóż tedy?
 — Moc mamy sławnych ludzi w herbie Gozdawa, a familji do niego należących pięćdziesiąt i sześć, licząc w to litewskich Gozdawitów, których szlachta polska z łaski przyjmowała... czego Acan Dobrodziej nie możesz być świadom.
 — Ani o tem wiem! Kiedyż to było?
 — O to mniejsza, stare dzieje! Wracam do Balów.
 Pan Erazm ręce aż zatarł.
 — Początek Balów ekstra daleko niektórzy wywodzą... Acan Dobrodziej dajesz karty...
 — Daję Mcidziu! daję!
 — Po trzy?
 — Po trzy. Wracamy do Balów...
 — Wiodą ich niektórzy od Baltas’a księcia Gotów.
 Pan Erazm pochwycił się, krzyknął Księcia i włosy oburącz podgarnął do góry.
 — E! jeżeli to ma grę przerywać, to Balów odłożymy na...
 — Ale nie! gram! gram!
 — Niejaki też Balas, za Justynjana, za rzymskich czasów, Massagetów wodził przeciwko Wandalom...
 — Okropności! cicho szepnął pan Erazm, który już trzecią pulę w krótkim czasu przeciągu przegrał, a z nią złotych dwanaście.
 — Genealogowie nasi pewniejszą już mają wiadomość o Mściugu, czyli Mszczuju z Balowa Burgrabi krakowskim w początku XV wieku.
 — A niechże ich wszyscy djabli porwą! ofuknął pan Erazm gorąco — a pocóż Burgrabia? to musi być potwarz!