Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Złote jabłko 01.djvu/128

darmo, my go nie przekonamy! a żona odezwała się łagodnie:
 — Kupiłeś, zrobiłeś coś chciał, nic ci nie powiem, choć doprawdy, jako żona, mam prawo wyrzucać robioną przedemną tajemnicę... za to musisz mi się wypłacić czemś.
 — Moja duszo! musiemy wyjechać na wieś.
 — Pojedziemy na wieś — z westchnieniem rzekła Ludwika.
 — No! otóż ślicznie, moje serce, zgadzasz się na wszystko?
 — Nie na wszystko... mój Erazmie... wyprzedawać się nie chcę...
 — Musimy!
 — Nie wyprzedamy się.
 — Pani mi chcesz narzucać swoją wolę?
 — Nazwij to jak chcesz... ale mi musisz dać słowo, że do lat trzech nie pomyślisz o sprzedaży handlu i domów. Jeśli po latach tych będzie nam tam dobrze, no! uczynisz wówczas co się spodoba.
 Pan Bal, który myślał w ten sposób żonę złapać i pokój sobie kupić, zamilkł ale się uśmiechnął.
 — No! no! cicho! sza! zgoda! Daję słowo! na kupno Zakala nie potrzebuję tyle pieniędzy, żebym się wyprzedawał... chciałem tylko do klucza tego dokupić dóbr więcej, ale o tem rozpatrzywszy się lepiej i za lat trzy czas będzie...
 Stanisław powstał weselszy, pani Balowa uścisnęła rękę męża.
 — Dziękuję ci, odezwała się, uspokoiłeś mnie, jestem ci wdzięczna.
 Teraz już pan Erazm okupiwszy swój dobry humor