Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Złote jabłko 02.djvu/037

się oglądając, zasiadłszy na ławie w alkierzyku. — Znasz ty Zakale?
 — Jakto, coby ja jego nie znał, to dwie mile ztąd; u mnie zawsze staje pan rządca, odpowiedział arędarz, ale mówią, co jego graf sprzedał...
 — Jakiż to majątek? spytał Bal powolnie.
 — No! a jaki ma być majątek? taki jaki oni tu wszystkie... ot! majątek.
 — Ale jakże mówią... dobry?...
 — Wun jest i dobry, kiwnął żyd głową, rządca wielki pan, on bogaty człowiek...
 — A ziemia?
 — Jaka ma być ziemia? zwyczajnie ziemia.
 — Pszenicę tam sieją?
 — Daj Boże, żeby tam żyto było!
 — Chcesz mówić, że to jest więcej żytny majątek? podchwycił Bal niespokojnie.
 — Może to pan co Zakale kupił? uśmiechnął się żyd podejmując jarmułkę.
 — A no! zgadłeś, odpowiedział przybyły.
 — Nu! to winszuję Jaśnie panu...
 — Cóż kiedy mi nie chwalisz.
 — Jakto ja nie mam chwalić? podchwycił żywo izraelita... Cztery wioski! las! łąki!
 — No! więc widzisz, z jaśniejszemi oczyma zawołał kupiec, że dobry majątek.
 — Czemu nie ma być dobry? przypochlebiając się sąsiadowi zawczasu, odpowiedział żyd.
 — A dwór porządny w Zakalu?
 — Stary, wielki dwór, bardzo śliczny dwór! rzekł znowu arędarz, czemu nie ma być porządny?
 — Któż tu jest tak w sąsiedztwie?