Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Złote jabłko 02.djvu/052

 — Waćpan tu już oddawna jesteś?
 — Lat dwanaście, Jaśnie panie.
 — A więc znasz dobrze Zakalańszczyznę?
 — Zdaje się, Jaśnie panie.
 — Możesz mnie o wszystkiem objaśnić?
 — To pewna że nikt lepiej nie potrafi.
 — Nadewszystko proszę Waćpana o szczerą prawdę, nic nie malować.... szczerą i gołą prawdę. Co to za majątek? o ile mogłem miarkować z inwentarzy, zdaje mi się bardzo dobry!
 — E! już to Jaśnie panie, odchrząknął Supełek... w inwentarzu wszystko się ładnie wydaje, ale niechno zobaczyć przyjdzie na gruncie! Jam tu wyłysiał od gospodarstwa tego.
 — To tylko pochwala gorliwość jego. — Wysiewy piękne?
 — Tego roku ozimina licho poschodziła.
 — Ozimina! przebąknął pan Bal, przypominając sobie znaczenie wyrazu, z którym się niedawno oswoił. A wiele posieliście pszenicy?
 — Gdzież tu proszę Jaśnie pana siać ją, kiedy to szczery piasek...
 — Chcesz mówić glinka... trochę z piaskiem.
 — Gliny u nas nie ma...
 — Tak! ale ten gatunek piasku widać zowią gdzieindziej glinką, dodał Bal. Supełek miał wielką ochotę się rozśmiać, ale się powstrzymał. Grunty więc piaseczkowate?
 — Piasek, Jaśnie panie, szczery piasek...
 — Ale urodzajny! omłoty piękne...
 — Tak, bywa korzec, bywa i ćwierć, ale nigdy więcej.