Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Złote jabłko 02.djvu/053

 Pan Bal nie zrozumiał, ale się tem zaspokoił.
 — Ale ziarno piękne?
 — Czyste, niczego...
 — A to grunt! dodał Bal. Łąk dosyć i na ługach słyszałem bywają zbiory pyszne, egypskie!
 — Od lat dwunastu, jak tu gospodaruję, trzy razy tylko sieliśmy na ługach, i to nam woda pozabierała.
 — A czemuście jej nie spuścili? O! zawołał pan Erazm z wymówką.
 — Jaśnie panie, kiedy to rzeka zalewa! dusząc się odparł Supełek.
 — A! rzeka! wiem że rzeka, żywo podchwycił kupiec, ale ją trzeba powstrzymać. Na to są nowe sposoby... kanalizacja! o!
 — Coś nie rozumiem, szepnął sobie rządca, musi to być z tych rozumnych gospodarzy, co mówią nowemi wyrazami, ale starych zbiorów nie potrafią wygospodarować.
 — Siana jest dosyć?
 — Tego roku łąki były pod wodą...
 — Z tą wodą trzeba będzie coś poradzić, to się obmyśli. A młyny?
 — Młyn tylko jeden Jaśnie panie.
 — Jakto jeden? ofuknął się pan Bal.
 — Jeden tylko idzie, reszta pozatapiana i stare, że się na nic nie zdało.
 — Mówili mi że potrzebują reparacji... Aręda robi około siedmiu tysięcy?
 — Siedm tysięcy! wykrzyknął rządca dziwnym głosem...
 — Jakto! nie robi tyle?
 — Jaśnie panie, to chyba żarty!