Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Złote jabłko 02.djvu/073

dno, murłaty nawet wycięto, pnie wypędzono na smołę, tylko że młodzież się puszcza. Ale żal spojrzeć!
 — Jakto? las tak wyniszczony?
 — Ze wszystkiem! hrabia sprzedawał a sprzedawał, a co sprzedał kopę, to wyszło półtorej... głumili ludzie, palili, rwali, kradli i zrobili z tych puszczę... djabli wiedzą co! ni to las, ni to pole... cmentarz panie...
 — No! ale choć smoła? spytał kupiec.
 — A zkąd? a z czego? pnia poczciwego nie zostawili... do ostatniego powykopywali! Trzeba sto lat czekać, żeby drugi las wyrósł!
 — O! do djabła! mruknął Bal, a potaż?
 — I potaż już palili; potem tu sośniny najwięcej, a ona na to nic potem...
 — A towaru nic? powiadasz.
 — Gdzie tu towar, kiedy o krokiew dobrą trudno!
 Dziedzic przypomniał sobie ową maleńką dyferencją z Radziwiłłami.
 — A gdzież to — spytał — ta dyferencja Radziwiłłowska?
 — To panie z przeciwnego końca — odparł leśniczy — na drugiej stronie. To straszny lasu kawał, aż miło...
 — Maleńki słyszę.
 — Ba! ba! trzydzieści włok najcudniejszych sosien.
 — Czy to być może?
 — Tak Jaśnie panie! ale co nam po tem?
 — A jeszcze to nasze!
 — Słaba nadzieja, hrabia się prawował, prawował i tyle tylko, że ile razy Radziwiłłowscy w las wejdą, to my swoich spędzim i siekierą uderzyć nie damy... już to lat sto trwa... miały sosny czas do góry pojechać...