Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Złote jabłko 02.djvu/082

 — A! rzekł, cóż pan każe?
 — Pan dobrodziej nowy dziedzic? spytał przybyły.
 — Tak jest.
 — Pan Bal?
 — Tak jest.
 — Erazm Bal?
 — Tak, Erazm Bal.
 — A! pomocnik brodę pogładził, podparł się na bok, zamyślił...
 — Pozwoli pan pomówić z sobą na osobności?
 — I owszem.
 — Są ważne interesa rządowe.
 Pani Balowa i Lizia cofnęły się do drugiego pokoju, gospodarz poprosił siedzieć pomocnika, który się rozparł i zamilkł, usiłując widocznie przestraszyć milczeniem z góry.
 Pan Bal oczekiwał zapowiedzianych spraw ważnych.
 — Pan dobrodziej zna urządzenia nasze? zapytała w końcu tajemnicza figura.
 — W ogólności znam niewiele prawa tutejsze, ale wszelkim rozporządzeniom rządowym gotów jestem zadosyć uczynić.
 — Pan wie jakie na dziedzicach ciężą odpowiedzialności?
 — Nie wiem panie, ale się nauczę.
 — Jeżeli pan nie jest z tutejszą manipulacją oswojony, cóż to będzie? kto pana zastąpi?
 — Postaram się o kogoś.
 — Tak, ale teraz... są sprawy nie cierpiące zwłoki.
 — Niechże pan będzie łaskaw powie mi co?
 — A, zaraz! są sprawy, są wielkie sprawy! są, o są! Właśnie tu plik papierów przyniosłem... jest wiele!