Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Złote jabłko 02.djvu/086

 — Ale te mam, rzekł dumnie trochę pan Bal.
 — No to dobrze... a należności rządowe?
 — Opłaciłem.
 — A podatki?
 — Tego nie wiem.
 — Ja zaś wiem że zalegają.
 — Mój Boże! co za roztrzepaniec z tego starego hrabiego, o nic nie pamiętał! Ale i rządca winien.
 — Za pozwoleniem pańskiem, ten nic nie winien, gdy mu pieniędzy nie dawano.
 — Ha! i to racja.
 Była chwila milczenia, wśród której pomocnik napawał się dziełem swojem, a kupiec smutnie głowę zwiesił.
 — Ze wszechmiar, odezwał się urzędnik, radze panu zatrzymać rządcę... pan sobie rady bez niego dać nie możesz...
 — To niepodobieństwo! sam mi podziękował.
 — Chce pan to ja z nim o tem pomówię.
 — Dziękuję bardzo, ale z tem wstrzymaćbym się chciał jeszcze... zakłopotany rzekł kupiec, nie chcąc zniżyć się do prośby.
 — Więc jutro przystąpim do opisu majątku, odezwał się przybyły.
 — Ale ja płacę!
 — A! pan płaci! dobrze... przystąpim tedy do sprawy parocha o pasiekę i kruhlak.
 — Ale ja jej nie znam jeszcze.
 — Mnie nagli sąd, ja muszę... to obowiązek.
 — A gdyby pan dał mi się czas rozpatrzeć, rozpoznać, wywiedzieć...
 — Chętniebym to zrobił, ale co pan chce, obowiązek