Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Złote jabłko 02.djvu/091

 — Nie jedno! nie pamiętam ile mi nasypał.
 — Niech się tylko Jasny pan nie boi, to wszystko głupstwo, z pozwoleniem.
 — I jam tak myślał, ale majątek chcą licytować słyszę.
 Żyd potrząsł głową.
 — Nu! nu! jak rata nieopłacona, trzeba ją wnieść, to nie ma rady, a więcej?
 — Śledztwo o jakiegoś Radziwiłłowskiego człowieka.
 — U! o Petra Sokolniczuka; to już lat dwadzieścia się ciągnie, to nic.
 — O pasiekę z parochem?
 — I to nic Jasny panie.
 — Podatek, intromisja, paszport!
 — To fraszki, kiwając głową rzekł Moszko, ale panu trzeba człowieka!
 — Chcą mi znów wkręcić dawnego rządcę.
 Żyd nie chcąc się widać kompromitować wyrazem żadnym jako wielki polityk, głową tylko pokiwał.
 — Co? nie? spytał Bal.
 Moszko powtórzył swój ruch wielce dobitnie.
 — Posłałem po plenipotenta do miasta.
 Żyd skłonił czoło potwierdzając.
 — Ale Supełek wynosić się nie chce. Jak myślisz, będę miał trochę biedy nim go wykurzę?
 Moszko się rozśmiał, brwi podniósł, pogładził siwą brodę i pejsy i nic nie powiedział.
 — Lepiej trochę biedy, niż wiele straty! — rzekł w końcu.
 Tu już rozmowa poczęła się o rzemieślnikach, o kupnach, a żyd wszystkiego podjąwszy się gorliwie i