Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Złote jabłko 02.djvu/093

 — Umhu! — kiwając głową dwuznacznie, rzekł Moszko.
 — No! jużeś się poznał słyszę, jakże ci się wydał?
 Żyd głową pokiwał w sposób niezrozumiały.
 — Polityk bestja! odezwał się pomocnik, mruczy i kiwa się, ale djabeł go wie, co to ma znaczyć.
 — To ma znaczyć, rzekł Moszko, że się tylko chłopi cieszą kiedy nowy dziedzic nastaje, a nam to nie koniecznie pociecha...
 — Alboż byś ty się go bał? — spytał ciekawie Supełek.
 — Bał! — powtórzył arędarz ruszając ramionami, ja się nikogo nie boję prócz pana Boga, ale kłopot zawsze z nowemi ludźmi.
 — Ale to kupiec, mieszczanin! safanduła! zawołała rządczyni.
 — Oj! oj! a jak to pani łatwo osądzić! mrugając powoli, ozwał się Moszko. Nu! nu! inaczej pani powie potem.
 — Albo co?
 — Co? To głowa okrutna, a zna się na wszystkiem, a ciężki, a rachunkowy! rzekł żyd, już ja się na ludziach nie mylę... z nim nie pójdzie jak z hrabią. Zaraz mnie zapowiedział albo aukcją, albo fora z karczmy.
 — Patrzajcie! patrzajcie jak się zabiera! rozśmiała się kwaśno jejmość.
 — I ma plecy wszędzie — mruczał Moszko — w gubernji, w powiecie, gadają co ma szwagra w senacie.
 Pomocnik pobladł.
 — No! a wczoraj tak się strapił jakem mu mówił o interesach.
 — Próbował! próbował! rzekł Moszko, frant! frant! O! o! otrożnie- z nim!