Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Złote jabłko 02.djvu/117

 — Zdaje mi się, że pan dobrodziej wspomniał coś o interesiku? spytał pan Erazm nakoniec z uśmiechem swoim dobrodusznym.
 — O! to drobnostka! — odparł elegant pokręcając wąs — mała należność, którą od lat trzech mam na Zakalu.
 — Jakto? dług? — spytał z przestrachem Bal.
 — Fraszka, maleńki spłatek rekrucki.
 Kupiec naturalnie nie rozumiał i wezwał w pomoc pana Tomasza.
 — Darujesz mi pan — rzekł — że nie oswojony z tutejszemi formami, procedurą, wyrazami nawet, muszę prosić pana Parcińskiego, aby mnie tu zastąpił.
 Kwaśno się trochę skłonił głową tylko, nie uchylając karku Szaławiński.
 — O co to chodzi? spytał plenipotent, o spłat?
 — Tak, spłat dawny należny mi z Zakala.
 — Wiele?
 — Bagatel.
 — Naprzykład?
 — Prawdziwie nie przypominam sobie, odparł gość wznosząc oczy do góry, ułożymy to później, głównie chodziło mi o to, żeby się zapewnić czy go odbiorę, bo poczciwy Sulimowski nigdy nic nie płacił.
 — Święcie co należy z Zakala, jak tylko należy wypłacę, rzekł Bal.
 Pan Tomasz syknął.
 — Ale zmiłujże się pan! co ta przeszłość do niego należy? to dług Sulimowskiego.
 — To dług majątku! zresztą kochany Tomaszu przyszle jutro papiery, nie mówmy o tem, to bagatel.
 I była to w istocie bagatel, bo ten spłat, który