Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Złote jabłko 02.djvu/123

 — Tak, ale oprócz niego ośm kamienic w Warszawie i kapitały!
 — Cóż to? chyba żyd? spytał podsędek.
 — Gdzież znowu, odparł Porfiry, Parciński który tam już plenipotentuje, mówił mi że pochodzi ze starożytnej familji Balów z Balogrodu, o której wiele czytał... i bardzo dumny nawet.
 Pan podsędek napchał pełen nos tabaki, spojrzeli z żoną po sobie.
 — Ha! rzekł przechadzając się, co nam tam do tego! Bal! Bal! nie znam takiej familji. To coś żydem śmierdzi! kupiec! podradczyk! Zkądby miał tyle pieniędzy? zobaczymy... A ludzie?
 — Sam, poważny, grzeczny człowiek; sama kobieta wielkiego tonu, a córka jak anioł!
 Pani podsędkowa schwyciła się.
 — Aniołek? powtórzyła ze śmiechem poglądając na męża, jak pan Porfiry nie żałuje dziś pochwał.
 — W istocie to ma minę mistyfikacji! poważnie zawołał podsędek. Drwisz czy co?
 — Ale uchowaj Boże!
 — A więcej tam kto? spytał gospodarz.
 — Syn, śliczny chłopiec!
 — Cha! cha! widzę ci się wszystko podobało, krzyknął zażywając znowu tabakę zachmurzony podsędek... A cóż tam, nie słyszałeś, myślą żyć z ludźmi? będą tu mieszkali?
 — Mieszkać chcą w Zakalu, ale dom na łeb na szyję przerabiają, po drodze spotykałem tylko kupy rzemieślników, szeregi fur wiozących materjały, pozakupywali, posprowadzali co gdzie było.
 — O! a jaż mam wapno! zawołał podsędek niespo-