Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Złote jabłko 02.djvu/132

 — Ale cóż to za człowiek? spytał Hubka uśmiechając się.
 — Poczciwiec, jeśli ci o to idzie, odparł gospodarz, bogaty...
 — Szlachcic? powtórzył ex-komisarz, który często o szlachectwo pytał, żeby się swojem potwierdzeniem już pochwalić.
 — Nietylko szlachcic, rzekł gospodarz, ale nawet ma i może słuszną pretensję do wielkiego rodu.
 — Jak żyję nie słyszałem o Balach.
 — Prócz w lesie, rzekł Pancer...
 — W swoim już krewnych nie znajdzie, dowcipnie poparł Zmora, Sulimowski mu kuzynków wysłał do Gdańska.
 — No! a jakże wyglądają? spytał Jaś siwy, Jejmość czy stara? córeczka podobno jest?
 — Jejmość, ni stara ni młoda, przystojna jeszcze...
 — Na głodny ząb... wrzucił Pancer.
 — Ale córeczka! wykrzyknął Porfiry.
 — Załóżcie się ze mną, przerwał Zmora, że pan Szaławiński już o niej myśli!
 Hubka parsknął śmiechem takim, że mu karty z rąk poleciały.
 — A gdyby? dumnie odparł gość, cóż to by było tak dziwnego?
 — Kochany panie Porfiry, rzekł Zmora, a latka?
 — Wszakżem młodszy podobno...
 — Od kogo?
 — Ej nie rachujmy się.
 — Gospodarz się zmarszczył i odmienił rozmowę żywo. No! opiszże córkę, rzekł.
 — Dość powiedzieć aniołek!