Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Złote jabłko 02.djvu/133

 — Ba! aż tak! zawołał Jaś, to coś podejrzanego kiedy ją tak chwalisz. Ładniejsza tedy od Hurkotównej?
 Wszyscy się rozśmieli, bo córka starsza podsędka zbyt była do niego podobną, żeby ładną być miała.
 — Żartujesz Jasiu! ale jak ją zobaczysz!
 — No to co? westchnę tylko wołając non nobis! non nobis! Ba! gdyby nie siwizna!
 — Cha! cha! cha! poparł Hubka, a mnie gdyby nie grubizna!
 — Jak zaczniecie się nią rzucać, rzekł Zmora, ciężar spadnie na mnie.
 — Dla czegożby nie, dodał Jaś, jeszcześ młody.
 — Do djabła to jeszcze!
 — Przystojny, miły, nie ubogi.
 — I tam dalej, i tam dalej, bo się pochwał boję gorzej połajania... Pomagasz?
 Gra stała się żywszą, ustała rozmowa, a pan Porfiry zapalił fajkę, i spokojniejszy usiadł obwiózłszy po okolicy swoję wiadomostkę, z którą się popisał najpierwszy.
 Łatwo teraz będzie pojąć jakie wrażenie ukazanie się państwa Balów miało zrobić w okolicy i jakie tu czekało ich przyjęcie.

KONIEC TOMU DRUGIEGO.