Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Złote jabłko 03.djvu/015

 — Dotąd jako tako.
 — No! to my nie mamy prawa wglądać w to, co po pijanemu bzdurzą.
 — Jaśnie panie, co u trzeźwego na myśli, to u pijanego na języku.
 — Od myśli panie Józefie do uczynku daleko.
 — Ha! jak się Jaśnie panu podoba, odparł z ukłonem Krużka; ja miałem sobie za obowiązek jako wierny sługa donieść o tem co się święci, a reszta do mnie nie należy.
 — I wierz mi, nic z tego nie będzie.
 — Daj to Boże, ale niech Jaśnie pan prędko o drugim rządcy myśli, a jeszcze prędzej wysadza tego Supełka, bo póki on tu będzie spokoju mieć nie możemy. Wszystko to jego roboty.
 — To najpewniej, ale czemuż się nie wynosi?
 — Miejsca słyszę nie ma u hrabiego.
 — Niech gdzieindziej szuka.
 — Nie tak to łatwo!
 — Co się tyczy ludzi, panie Krużka, proszę z niemi jak najłagodniej, jak najgrzeczniej, jak najlepiej.
 — Jaśnie panie, górę wezmą... pan ich nie zna.
 — Poradzimy sobie, jak oni mnie lepiej poznają.
 Pan Bal ufając w swoję dobroć, uśmiechnął się, ale niespokój wkradł się był w jego duszę, wyszedł do saloniku zasmucony, zadumany, potrzebował znów poddmuchnąć sobie marzeń dawnych, żeby się wrócić na stanowisko admiracyjne, z którego spychały go codzienne wypadki. O! jak to zawsze rzeczywistość daleka od marzeń, choćbyśmy o najprostszej, o najpoziomszej rzeczy marzyli.
 Podnosząc portjerę uśmiechnął się pan Erazm, żeby