Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Złote jabłko 03.djvu/026

 — Ale jakże! zawołał żywo Porfiry zarzucając róg płaszcza na ramię, i drapując się przepysznie, jestem najpewniejszy tego, mam swoje wiadomości... konie i powozy kazano przygotować, wszyscy mieli przyjechać.
 — Jużby być powinni, śmiejąc się rzekł Hubka.
 — Jedenasta przeszło, dodał Jaś dobywając zegarka który miał w kieszonce na piersiach.
 — Zaraz będą, zobaczycie, rzekł Szaławiński...
 — Otóż jadą!
 — Jadą! — Jadą!
 Powtórzyli wszyscy i oczy zwróciły się z ciekawością niewypowiedzianą na drogę, wśród której widać było prześliczną karetę państwa Balów i świeży ich kocz wiedeński; w pierwszej jechali państwo sami z córką, w drugim Parciński ze Stanisławem.
 Jak tylko zajrzeć ich mogli ci panowie, rozpoczęły się sypać uwagi i postrzeżenia, a każdy ukradkiem coś około siebie poprawił, nawet Hubka płaszcz spadający mu z ramion nasunął i czapkę przegiął na bok dla dodania sobie fantazji. Porfiry starał się być bliżej furtki, chcąc korzystać ze znajomości i pierwszy ich powitać.
 — Ekwipaże przepyszne! rzekł Pancer, prześliczne! konie ładne! o! do kata! jakże się szkapy i niedobitki Danglowskie przy tych świecidełkach wydadzą? Co powiedzą Hurkoty i Dankiewicze?
 — Trzeba przyznać że i powozy i zaprzęgi smakowne... dodał Zmora.
 — Kareta najmniej 300 czątych kosztować musiała, mruknął Hubka.
 Porfiry układał tymczasem powitanie i milczał pracując nad frazesem, którym miał państwa Balów u furtki przyjąć.