Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Złote jabłko 03.djvu/035

 Przechodząc zdjął kapelusz i myślał, że uśmiechem i ukłonem się obejdzie, gdy Sulimowski z powagą ale z wielką razem uprzejmością postąpił wyciągając ręce ku niemu.
 — Jakże mi miło!
 — Jakem szczęśliwy!
 — Chére Josephine! odwracając się do żony, zróbmy znajomość państwa.
 — Winnam im podziękować za tak miłe przyjęcie mojego męża w Warszawie.
 Bal rozpływał się!
 — Moja córka! zaprezentował hrabia rumieniejącą ale śmiało z pod rumieńca rzucającą okiem panienkę.
 — Mój kuzyn, a państwa sąsiad, Teofil Zmora.
 — Pozwolisz hrabio, że przedstawię mojego syna...
 Stanisław ukłonił się ze spuszczonemi oczyma; rozmowa stała się nieuniknioną.
 — A pan hrabia tu jakim przypadkiem? zapytał pan Bal.
 — W istocie przypadkiem, jadę do dóbr moich... tuż pod Zakalem nawet przejeżdżam...
 — Jakżebym był szczęśliwy, gdyby hrabia chciał się zatrzymać u mnie chwilę, ale w domu jeszcze taki nieład, że nie śmiem zapraszać!
 — Qu’ en dites vous ma chére! spytał spoglądając na zegarek Sulimowski, państwo tak łaskawi możebyśmy mogli spocząć, a na noc bylibyśmy u pana Teofila?
 — Dla czegoż nie, czas nam wystarczy.
 — Z góry tylko za przyjęcie przepraszam, zakłopotana rzekła pani Balowa, ani dom nasz w tej chwili, ani my nie przygotowani.