Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Złote jabłko 03.djvu/039

 — Co za myśl! rzekł.
 — Niestety, ty albo ja to co innego, siwą czuprynę strzępiąc szydersko dodał Pancer.
 — Daj pokój żartom!
 — Co z was za ludzie, przerwał proboszcz, doprawdy nie rozumiem, jedna familja nowo przybyła w sąsiedztwo, pokoju sobie z nią dać nie możecie.
 — To prawda, potwierdził Porfiry, i cóż w tem tak godnego uwagi?
 — Nadewszystko co za powód do szyderstw?
 — Księże proboszczu, czyż szydzimy? odezwała się Hurkotowa, zbyt bo jesteś surowy, trzeba o czemś mówić, wolemy o nowem jak o starem.
 — Widzę że wam rady nie dam, no! gadajcie sobie, ale pamiętajcie nie za wiele! nie przesadzać! nie godzi się! nie godzi się... I poczciwy ksiądz choć dał pozwolenie, znów odwracając rozmowę spytał o oziminy, nikt mu nie odpowiedział.
 — Widziałeś powóz? szepnęła podsędkowa i konie!
 — Jak z igły! rzekł mąż, nie dziw, zwyczajnie dorobkowicze!
 — A już! już! przestrzegł ksiądz.
 — Panienka niczego, pochwalił Hubka.
 — Tak, odezwała się podsędkowa, kawiareczka! bez gustu poubierane, istotnie w stroju i w minie coś żydowskiego.
 — Kara Boża z tymi ludźmi!
 — Sam jak beczka.
 — Półankierek! rozśmiał się Pancer.
 — Nie! jak dobra dynia! odezwał się ktoś inny.
 Proboszcz uszy zatknął.
 Tak przeszło całe śniadanie, a co jeszcze uwag zro-