Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Złote jabłko 03.djvu/046

wszystko tchnie arystokracją dobrego tonu!
 — A! mój poczciwy Erazmie, odpowiedziała żona, ty często masz talent widzenia tego czego nie ma. Czy i ich powozy i konie i ludzie głodni i suknie wyszarzane i ton wyblakły tak ci się bardzo pańskiemi wydały?
 Pan Bal podskoczył, plasnął w ręce, krzyknął z podziwienia i cofnął się.
 — I ty to mówisz?
 — Bom wcale nie oczarowana.
 — Przyznasz że hrabina...
 — Nie przeczę jej wielkich przymiotów, ale zdała mi się zupełnie pospolitą postacią.
 — Pełna dystynkcji!
 — Mój Erazmie! Co ty zowiesz dystynkcją ja powiem przesada.
 — Uprzedzenie!
 — Uprzedzenie!
 — Liziu, a śliczna Łucja!
 — A! kochany papo, nie rachuj mnie jako sprzymierzeńca... to może być bardzo miła i dobra panienka... ale wiele więcej się spodziewałam po kwiecie tutejszych towarzystw.
 — Wam się w głowach poprzewracało! wybuchnął pan Bal prawie z gniewem; dla tego że ja kocham wieś, wy mi robicie na przekór. Jakto? Lizia nawet! Stanisław stoi jak mruk, ale jemu się nie dziwuję. Pani spełnia obowiązki gospodyni jak z musu, Lizia półgębkiem się bawi; zmówiliście się na mnie żeby mi życie zatruć!
 Pierwszy to raz z takim gniewem od czasu przybycia na wieś wybuchnął pan Bal, wszyscy umilkli;