Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Złote jabłko 03.djvu/066

 — Nic to nic, maleńka sprawa rzekł Parciński... dowiesz się pan dobrodziej.
 — Cóż to takiego? skarga jaka? prośba?
 — Jedna z powszednich i codziennych na wsi przyjemności, odpowiedział plenipotent, złapano złodzieja, musieliśmy go kazać ukarać... ci ludzie przyszli za nim prosić.
 — Powiem im naukę dobrą i przebaczę, zawołał pan Bal...
 — Już ukarany...
 — A czegoż chcą ci ludzie? spytał zafrasowany p. Bal.
 — Ci ludzie, odparł Parciński mrugając na Stanisława... ci ludzie, oni już nic nie chcą...
 Kłamstwo było widoczne na twarzy plenipotenta, tak że je pan Bal postrzegł.
 — Mówże bo mi prawdę! zawołał żywo, czego chcą?
 — Przyszli z wymówkami, z groźbą, z buntem prawie, odezwał się Stanisław ale się tem nie ma co martwić.
 Pan Bal zbladł. — A cóż to będzie? spytał cicho.
 — To są tylko próbki, odparł Parciński, ani się potrzeba dziwować, że w ich położeniu znajdują się ludzie chcący z położenia każdego na ulgę swoję korzystać... Od znalezienia się pańskiego w tej chwili może wiele zależeć na przyszłość... Nie chodzi tu o złodzieja... Było nieposłuszeństwo, były pogróżki, musiałem kazać wziąć winnego i pogroziłem karą. Jest to smutna konieczność! karać nie myślę, ale postrach jest potrzebny... Od tygodnia pańszczyzna tak jak nie wychodzi...
 — Głupia ta pańszczyzna! dawno ją powinni skasować! zawołał pan Bal...