Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Złote jabłko 03.djvu/067

 Parciński się uśmiechnął.
 — Ale mniejsza o to, przerwał Bal, tymczasem ja na ten raz daruję wszystko.
 — Jak się panu podoba, ale jutro będzie gorzej.
 — Zobaczymy.
 — Zobaczymy.
 Wzruszony wyszedł pan Erazm na ganek, ku któremu zbliżyli się wieśniacy zaraz. Wielu z nich było widocznie podpiłych a twarze miały ten wyraz dumy, który chwilowo umie przybrać oblicze najdłużej upokorzonych ludzi. Ledwie skłonili głowy.
 — Co ja słyszę, rzekł pan Bal zakładając wtył ręce i minę poważną przybrawszy, co to jest, nieposłuszeństwo?
 Wszyscy milczeli.
 — Ja tego nie lubię! słyszycie Waćpanowie? o! ja tego nie lubię! — i nie zniosę... u mnie tego nie będzie.
 — Z pozwoleniem Waszeci (tego wyrazu użył jeden ze starych, nie wiedząc co za grafa położyć). No bo my nie wiemy co z nami będzie.
 — A cóż ma być?
 — Co ma być? powtórzył chłop skrobiąc się w głowę... my zdawien dawna bojarowali! to były kniaziowskie dobra, myśmy nie robili pańszczyzny.
 — Jak to? podchwycił Parciński.
 — Pozwól im się wytłomaczyć, rzekł Bal.
 — A ot tak, mówił pierwszy, że za kniaziów pańszczyzny nie było to nie! Dopiero to za grafa nastało, ale myśmy się zawsze opierali, a teraz nie chcemy, ta i robić nie będziemy.
 Nowy dziedzic nie wiedząc co odpowiedzieć na to, obrócił się do plenipotenta.