Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Złote jabłko 03.djvu/079

 — Jest to pan Hubka, dziś sąsiad pański podobno, a niedawno jeszcze komisarz i plenipotent Radziwiłłowski; powiada że osobiście chce się widzieć z panem, ale to nic innego tylko sprawa o dyferencją w lesie. Wiem, że rzucając interesy książąt zobowiązał się ten jeszcze ukończyć, zapewne więc przybył w tym celu.
 — E! to dzieciństwo! rzekł Bal, rzecz mała!
 — Mała! z zadziwieniem spoglądając na niego odparł plenipotent; mnie się zdaje ogromną owszem... kawał ten lasu.
 — Kilka, czy kilkanaście morgów.
 — Kilkadziesiąt włók i to najpiękniejszego, to może wartać jakie parę kroć sto tysięcy, bo las nietknięty oddawna.
 Bal zdziwiony już u drzwi się wstrzymał.
 — Byćże to może?
 — Tak jest.
 — Ale prawo za mną! dodał żywo.
 Parciński ruszył ramionami tylko, uśmiechnął się i dodał:
 — Nie wiem, czy prawo za panem lub nie, to pewna, że interes ten można zrobić z panem Hubką pieniędzmi.
 Bal się oburzył.
 — Zmiłuj się pan! możesz-że mi radzić, żebym komuś pełnomocnika podkupywał?
 — Ja nic nie radzę, bo sam podkupićbym się nie dał, to pewna, ale wiem o kim mówię i jak się tu u nas dzieje.
 — Jakto! na wsi! na wsi! w tym przytułku cnót starych, prostoty i szczerości?
 — Gnieździ się dziś niestety wiele brudów, dodał