Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Złote jabłko 03.djvu/085

 — A jakby nie uczynił tego?
 — Pójdziemy do sądów!
 — No! to pójdziemy do sądów! — zimno oddając papier, niezmięszany rzekł Parciński — niech i tak będzie.
 — Tak pan mówisz?
 — A cóż mam powiedzieć?
 Zamilkli oba, pan Bal niecierpliwy wsunął się po cichu.
 — A co? spytał trwożliwie.
 — Pan Tomasz, odezwał się Hubka wstając i zmieniając głos i postawę na pokorniejsze, straszy mnie sądem.
 — Za cóż pan Piotr straszy mnie jakimś świstkiem? odparł plenipotent.
 — Świstek! tak rzeczy stoją! świstek! obruszył się ex-komisarz, niech no pan przeczyta, to formalna komplanacja, ze świadkami.
 — Czemuż-o niej nie ma wzmianki w naszej tranzakcji? spytał pan Tomasz.
 — Dobra wiara! dobra wiara! ale to się spełnić powinno! szepnął Hubka. Bal spojrzał na Parcińskiego nic nie rozumiejąc. Co to jest? zapytał cicho, poglądając na papier, który trzymał w ręku.
 — Nowy jakiś podstęp na pańską krzywdę — rzekł plenipotent: pokazuje się z tego, że rokiem przed sprzedażą hrabia Sulimowski zrobił układ o nową dyferencją, ustępując jej całkowicie Radziwiłłom... Wszak o tem panu nic nie wspominał?
 — Ani słowa! musiał zapomnieć.
 Parciński parsknął śmiechem, a Hubka począł mu wtórować, aż się pan Bal zawstydził.