Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Złote jabłko 03.djvu/097

tem, przez ciekawość wzięłam go od Stasia...
 — Widzę to list Strumisza, ale czegożeś się rozpłakała?
 — Ja? żywo oczy ocierając zawołała z uśmiechem niezręcznym Lizia.
 — Ty, moje dziecię, tak! ty...
 — Ale czyż ja płakałam? tak się mamie zdawało.
 — Liziu! wierz mi, ja jeszcze doskonale widzę!
 — Dzieciństwo! nie wiem! taki bo ten list tęskny, smutny, a ten Strumisz śmieszny!
 — Śmieszny, tak że cię do łez rozczulił?
 — Nie godzi się tak chwytać za słowa.
 — Nie godzi się nie mówić prawdy matce...
 — Ale cóż miałam powiedzieć? żywo odparła zmięszana Lizia, Strumisz popisał dzieciństwa.
 — Na cóżeś je czytała?
 — A! jakże mamo! wszyscy odebrali listy, ja tylko żadnego, Staś się musiał ze mną podzielić.
 Matka ruszyła ramionami z uśmiechem, a rzut oka na łagodny wyraz jej twarzy przekonał Lizię, że pobłażającego będzie miała w niej sędziego.
 — Cóż on tam takiego pisze? doprawdy, odezwała się z lekka wysuwając list z rąk Lizi pani Balowa, jestem trochę ciekawa.
 — Dzieciństwa...
 — Jeżeli ci wolno je było przeczytać, czemuż nie mnie także?
 I matka rzuciwszy jeszcze raz okiem, co wszystko odgadło, na Lizię, usiadła do listu Jana... Córka zarumieniona poczęła się przechadzać spoglądając na nią i czatując na wrażenie jakie list zrobi; spodziewała się łez w oczach matki także i nadzieja jej nie zawiodła.