Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Złote jabłko 03.djvu/111

 Kupiec ukłonił się w milczeniu.
 — Niech mi pan hrabia wierzy, rzekł, że czuję się zaszczyconym żądaniem szanownego siostrzeńca pańskiego i umiem mu za nie być wdzięcznym, ale...
 Hrabia brwi podniósł, a usta szerokie zaciął, tak że zdało się jakby sobie chciał uszy pozakąsywać.
 — Ale — dokończył Bal — moja córka w wyborze będzie zupełnie swobodną. Ja nie myślę jej wskazywać nikogo, czuć się tylko będę w obowiązku pokierować jej wyborem, jeśliby mi się nie zdawał stosowny... Prócz tego jest ona jeszcze tak młodziuchną.
 — Cóż mam przez to wszystko rozumieć? spytał wyprężając się poseł.
 — Że Lizia nasza jest panią swej ręki...
 — A gdyby wybór jej padł na mego kuzyna?
 — W takim razie jabym nic nie miał przeciwko temu.
 — O to nam chodziło właśnie, lekko głowę schylając odpowiedział hrabia, i za to dzięki składam.
 Pan Bal się ukłonił w milczeniu.
 Wtem wszedł z plikiem papierów Parciński, na widok którego hrabia schwycił za czapkę i zmięszany począł się zabierać do odjazdu, udając jakoby się nie domyślał że interes może być do niego.
 — O chwilkę bym prosił pana hrabiego, rzekł z przesadzoną prawie grzecznością plenipotent...
 — A cóż tam takiego? dumnie spytał z góry Sulimowski.
 — Mamy tu maleńką kwestją, w której bym, jeśli łaska pańska, chciał się objaśnić...
 — I ja bym prosił, dodał Bal, wlepiając w niego oczy chcące zbadać a nie umiejące nic wyczytać z gipsowej twarzy starego procesowicza.