Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Złote jabłko 03.djvu/124

 — Tak dalece wszystko ma czarną, że ja dotąd najwięcej widzę na świecie rzeczy z obu stron nie białych.
 — W wieku pani! zkądże takie rozczarowanie?
 — O! wszak pan nie wiesz mojego wieku. Słuszniejbym ja mogła spytać, dodała chytra dziewczyna, zkąd w wieku pana taki zapał jeszcze?
 Zmora się zarumienił i rozśmiał, ale bardzo gorżko.
 — Odpowiem także, wiesz-że pani mój wiek?
 — Co do miesiąca! odparła Lizia filuternie.
 — Bardzobym był szczęśliwy, żebym na taką z jej strony zasłużył uwagę.
 — Była to prosta ciekawość... uśmiechając się i spuszczając oczki szepnęła Lizia.
 — A na obronę mojego wieku, jeśli tak pani dobrze wiadomo, odpowiem, że wedle najlepszych znawców mamy zawsze tyle lat ile się mieć zdajem.
 — Mówisz pan przeciwko sobie, odcięła ostro Lizia.
 Przycinki stawały się tak żwawe, że pan Zmora choć się śmiał, ledwie sobie mógł rady dać z niemi.
 — Dziękuję, rzekł skłaniając się.
 — Za co? spytała Lizia.
 — Za komplement.
 — To nie był komplement przecie.
 — Wszystko co wychodzi z ust pani...
 — Ostrożnie, będzie to plagjat z dewizki karmelkowej.
 — Cóż, kiedy dziś na nic lepszego zdobyć się nie mogę.
 — Dla czego dziś? spytała Lizia.
 — Bo dziś, dodał pan Teofil zmięszany, przyjechałem z wielkim strachem i wielką myślą.
 — I ta myśl, której widzi pan że się nie dopytuję,