Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Złote jabłko 03.djvu/125

pojadła jak szczupak żarłoczny wszystkie maleńkie myśli.
 — Porównania nastręczyło pani sąsiedztwo Horynia — rzekł Zmora.
 — Niech mnie Bóg broni, żebym je poławiać miała w tej smutnej rzece!
 — Zobaczysz je pani wiosną.
 — Niestety! zobaczę.
 — Dla czegoż, niestety?
 — Bo coraz mniej wieś lubię.
 — A gdyby całe życie przyszło na wsi zamieszkać?
 — Jakby to być mogło przeciw woli mojej?
 — Naprzykład, gdyby pani poszła za mąż...
 — No! to mój mąż zawiózłby mnie do miasta.
 — I nie potrafiłabyś się pani pogodzić z naszą wsią spokojną?
 — Widzi pan, odparła Lizia, ja jestem spokojna i wieś jest spokojna, jakbyśmy się tak zebrały, to by było nieznośne...
 — Pani spokojna?!
 — Pan znajduje przeciwnie?
 — Ja się tylko pytam.
 — Więc pan wątpi?
 — Chcę się dowiedzieć.
 — A cóż to pana obchodzi jaka ja jestem?
 — Mnie! mnie to najmocniej! najmocniej obchodzi! niech pani wierzy!
 — Przyznam się że nie rozumiem, ruszając ramionkami odpowiedziała Lizia.
 — Bo pani zrozumieć nie chce.
 — Ale powiedz mi pan, jak pojąć, jaki może mieć związek...... ja i pan...