Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Złote jabłko 03.djvu/126

 — Ja to oddawna pojmuję!
 — A ja nie mogę...
 Zmora się zbił z tropu, ale postanowił zmienić ton i wyspowiadać się wyraźnie, po chwili stanął znów do walki. Lizia odchodziła, wstrzymał ją.
 — Za chwilę, rzekł, pożegnam państwa, pozwoli mi pani przybyć znowu?
 — Ja? a cóż to do mnie należy?
 — Całkiem i tylko do pani... a! gdybyś pani zrozumieć mnie chciała! Jestem tak nieszczęśliwy, że się nawet wytłumaczyć nie umiem... o słowo pociechy proszę...
 — Mówmy wyraźniej, bez zagadek — odezwało się dziewczę.
 — Los mój jest w ręku pani!
 — Ale to nowa zagadka.
 — Ja panią kocham! zawołał nareszcie pan Teofil po cichu, ale wyraźnie.
 — To bardzo dobrze, zimno odpowiedziała Lizia.
 — O! czyż się godzi szydzić?
 — Ja mówię zupełnie serjo.
 — Mogęż mieć nadzieję?
 — Jakiejże pan żądać możesz?
 — Pani nie masz litości!
 — Owszem, pełniuteńkie serce, ale tylko litości.
 Zmora popatrzał, zobaczył uśmiech złośliwy, oblał się krwią cały, zagryzł usta, zakręcił, pożegnał szybko i uciekł.
 — Wyborniem go odprawiła! klaszcząc w małe rączki zawołała Lizia, poszedł z kwitkiem.
 — Liziu, na Boga! możeś była niegrzeczną!
 — Ja? chyba do zbytku grzeczną, kochana mamo.