Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Złote jabłko 03.djvu/133

 — Oczewiście!
 — Pani bardzo udaje poważną i wielką rygorystkę, to zły znak; kobiety co sobie mają coś do wyrzucenia, kończą zawsze na przesadnem udawaniu cnoty, której nie miały.
 — Głęboka, filozoficzna, wzniosła uwaga, zawołał Hurkot. Co za myśl! co za myśl! A więc jest podobieństwo?
 — Przynajmniej niepodobieństwa nie ma.
 — I bogaci to luzdie?
 — To pewna, że się bogatymi wydają, ale któż wie co w ich worku?
 — A w domu?
 — O! z pańska! bardzo szumnie!
 Podsędek aż pobladł ze strachu.
 — Byliby mnie zakasowali! — rzekł w duszy — szczęściem teraz od nich jak od zapowietrzonych uciekać będą.
 — A sam Jegomość? mówią że to podejrzana figura? był słyszę jakimś tajnym urzędnikiem?
 — Tego nie wiem.
 — Trzeba się go wystrzegać! to pewna! Będzie rachował na to że nic nie wiemy! Kto go zgadnie? nasz kątek zawsze stał w opozycji, wiedzą o tem daleko; może go tu umyślnie nasłano dając mu fundusze na kupienie majątku?
 Zmora byłby się rozśmiał, ale nadto gnębiło go upokorzenie, żeby w tej chwili mógł się rozweselić.
 — A syn? dodał Hurkot, słyszę ponury, tajemniczy, dziki, nieprzystępny!
 — Że nie bardzo towarzyski to pewna.
 — O córeczkę nie pytam, dodał podsędek, bo sły-