Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Złote jabłko 04.djvu/011

celarja, nie było chwili spokoju, a któżby śmiał sprzeciwić się w czem komukolwiek z tych panów? W końcu odjechali ustępując miejsca innym, a Bal nie mógł się upamiętać widząc jedne po drugich zajeżdżające bryczki, interes napadający po interesie, śledztwo po śledztwie i wydatek po wydatku.
 Parciński jak mógł mu usługiwał i wyręczał, wszakże wszystko się o dziedzica po troszę opierać musiało.
 — A co Erazmie, spytała go żona po kilku dniach jednego wieczora widząc posępniejszym, tyś na wsi wyglądał spokoju i odetchnienia?
 — To są początki, to wyjątek, jak się raz obrobim z tych zaległości, będziemy siedzieli jak u pana Boga za piecem.
 — Prawda że za piecem, bo prócz tych panów żywa dusza u nas widać nie postanie. Zawszeż jeszcze wieś widzisz w tak różowych kolorach?
 Pan Erazm ruszył ramionami.
 — Moja droga, rzekł hamując się o ile umiał, są warunki w życiu ludzkiem od których żadne położenie nie uwalnia; jednym z nich to co się pospolicie zowie kłopotem... jakże ty chcesz być od nich całkiem swobodną?
 — Jam się tego nigdy nie spodziewała ale ty.
 — Jam się dotąd nie zawiódł.
 — Erazmie! doprawdy nie godzi się żebyś mnie to mówił.
 — Może się uprzedzam, ale mi widok wsi i to życie u piersi natury opłaca za wszystko!
 — Cóż mam na to powiedzieć? westchnąć i milczeć.
 — To są wstępy, początki! Pierwsze kotki za płotki! Jak raz przebrniemy przez zwykłe introdukcyjne trndności, pójdzie nowe życie gładko, ślicznie, wesoło, ci-