Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Złote jabłko 04.djvu/028

szlaczek lasu, żeby się nim zasłonić było można od widoku porębu, z którego panu nic nie przyjdzie i trochę wygonu dla Ciemiernej. Śliczny las przepadł, ale nie było sposobu.
 — Dziękuję panu za ten szlaczek i wygon, odparł wzdychając pan Bal, ale w pokoju mówmy część dyferencji, nie bardzo się rozszerzając ile jej przy nas zostało. Rozumiesz mnie pan?
 Parciński głową kiwnął.
 — Ta nieszczęsna komplanacja hrabiego, podrobiona później na pańską krzywdę, a od której nie było się można wyłamać, wszystko panu popsuła. Hrabia Sulimowski niegodziwie postąpił.
 — Nie mówmy o tem, rzecz skończona, powinna być zapomniana, daremne żale.
 — Zazdroszczę panu tej zimnej krwi.
 — Stary jestem, mój panie Tomaszu, krwi nie mam zimnej, a do strat przywykłem. Ale powiedz mi szczerze, nie zaczerpnąłeś co o powodach odmówienia panów kompromisarzy?
 — Wszystko to musiał Hubka zrobić, bo się bardzo kręcił...
 — Ha! więc to nie nieprzyjaźń ich dla mnie, ale przyjaźń dla niego zrobiła? spytał naiwnie Bal, prawie z radością.
 — Alboż to nie jedno? odpowiedział Parciński. Ale zapomniałem o nowinie.
 — Chwała Bogu, jest i nowinka?
 — Pan Teofil się żeni.
 — Vivat! a z kimże?
 — Z panną Hurkot.
 — Rozumiem, rzekł Bal, żeni się na złość.