Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Złote jabłko 04.djvu/040

 — Nie mówię ja że mi źle, uchowaj Boże, ale wszakże lepiejby być mogło. Ojciec nasz, dziad, byli w lepszym bycie, gdyby nie hrabia Sulimowski, mielibyśmy kawałek chleba.
 — A nie napijesz się waść wódki? spytał Hubka podnosząc kieliszek do góry.
 — Dziękuję, kaszel dusi, wódka nie pasuje.
 — Dobrze waść robisz że wódki nie pijesz, a my panie Atanazy powtórzym, czy co?
 Powtórzyli istotnie i dawny rządca i ekonom po dobrej czarce młodej starki.
 — Tak! tak! bieda na świecie! mruknął zatykając flaszkę Hubka; no! cóż robić? Ale jakże to było panie Kasprze, żeście stracili wszystko?
 — Ot jak było! mieliśmy wielką sumę na Zakalu.
 — Na Zakalu? spytał Hubka niby pytając, niby notując, hm! na Zakalu, mówisz?
 — Chcieli hrabiowie kończyć o to układem, coś nawet dziadowi dawali, nie zechciał, bo to był panie jeszcze ze starych ludzi, co to albo wszystko albo nic. Procesowali się i ojciec i dziad i przyszliśmy do tego co pan widzi, że się tułamy po świecie.
 — Hm! hm! to ciekawa historja!
 — Ojciec jeszcze miał parę chłopów w Podbereziu, ale to do tej pory w administracji, a co dłużej, to więcej rośnie długu, już mówią że sprzedadzą; niech sprzedają, ja nie głupi dopominać się swego.
 — To ciekawa rzecz! powtarzał Hubka ciągle nie wiedząc jak do zapytań dalszych przystąpić. A ten proces z Sulimowskim, toście przegrali zupełnie?
 — Gdzież tam panie! jeszczeby to się było ciągnęło, gdyby nie z takim panem, ażeby był grosz, ale jak