Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Złote jabłko 04.djvu/056

 — Jaki? zkąd? spytał Strumisz.
 — Czy mnie nie rozumiesz?
 — Rozumiem cię doskonale, ale nie chcę uwodzić dłużej, listu nie mam.
 — Jak to być może! łamiąc ręce zawołał Staś; więc chora może? Ja natychmiast jadę!
 — Chwilka tylko cierpliwości kochany Stanisławie, rzekł powolnie przybyły, nie jest chora. Miej trochę zimniejszej krwi, a zaraz ci wszystko opowiem.
 — Na Boga nie trzymaj mnie w niepewności, to śmierć!
 — Dniem przed odjazdem moim poszedłem do Krombachów, według twego polecenia, odpowiedział Jan, zastałem ją dziwnie niespokojną i zmienioną. Spytałem czy pisać będzie, bo jadę, odpowiedziała mi kilka słów tylko, tak była zajęta: — Nic nie piszę, wyjeżdżam w tej chwili; powiedz pan panu Stanisławowi że się zobaczymy.
 — Gdzie? jak? zapytał niecierpliwy Staś.
 — Nic nie powiedziała więcej, nie śmiałem nalegać zresztą, ale wiem że tegoż dnia bardzo nagle i spiesznie z wielkim żalem poczciwych Krombachów, co się do niej przywiązali serdecznie, zmuszona pożegnać ich, wyjechała. Mówili mi że odebrała list jakiś sztafetą, że długo myślała, wreszcie rozpłakała się i natychmiast poczęła sposobić do wyjazdu.
 Stanisław stał odrętwiały, zbladły, przestraszony. — Ale powiedzże mi, naglił, jak ci mówiła, co ci kazała powiedzieć?
 — Najwyraźniej kazała mi oznajmić, że ją zobaczysz wkrótce.
 — Mówiła wkrótce? To rzecz niepojęta! Dla czego opuściła Krombachów? kto ją powołał? dokąd?