Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Złote jabłko 04.djvu/063

Strumiszu. — Cóż tam słychać?
 — Co ma być słychać? nic, cicho, tylko o naszym dawnym panu bardzo coś gadają.
 — No! cóż takiego? spytał kupiec.
 — Zobaczy pan że się potwierdzi com ja przywiózł, dodał Parciński.
 — Gadają, że bardzo chory, a już mu doktorzy nie wiele życia obiecują; jeszcze mówią kilka dni, szkoda człowieka!
 — Widzisz panie Tomaszu i on go żałuje, przerwał Bal.
 — Ja każdego żałuję, z westchnieniem rzekł stary, jednego że tu potrzebny na świecie, drugiego że się nie zrobił potrzebnym.
 — Ślicznieś powiedział! ale cóż tam więcej plotą? pytał kupiec.
 — At! at! zwyczajnie ludzkie gawędy. Powiadają że cały swój majątek rozdaje... Nawet jednę daleką krewnę, o której myśmy tu nigdy nie słyszeli, sprowadził aż z Warszawy.
 Staś się rzucił na krześle, pochwycił gwałtownie z miejsca i poczerwieniał; matka go tylko zrozumiała.
 — No? a toż czego? począł Erazm.
 — Bo to widzi Jaśnie pan, on z jej dziadem miał procesowanie. Nu! różnie tam bywa w sądach. Może tam co wziął, czego nie powinien był brać, a chce teraz oddać. Zresztą czy ja wiem? ludzkie gadania, zwyczajnie. Taki to straszno przed panem Bogiem stanąć!
 Wszyscy umilkli, Stanisław pałał cały, niespokoił się, chodził, domyślał i łamał z nadzieją, której się obawiał przypuszczać.
 Pan Bal wyszedł ze starym, Parciński wymknął