Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Złote jabłko 04.djvu/110

 Kasper ani prosił ani dziękował.
 — No! cóż będzie? przystępując rzekł Hubka.
 — A nic, proszę Jaśnie pana.
 — No! to myślicie ginąć?
 — Nie, proszę Jaśnie pana...
 — A jakiże sobie rady dacie? cóżeście tam nowego rozmiarkowali?
 — Ludzie mówią...
 — A! ludzie mówią, a wy kpów z pozwoleniem słuchacie, i cóż wam powiedzieli?
 — Że taki nam się więcej należy, a ta część w Podbereziu, to ona i tak nasza.
 Hubka cofnął się cztery kroki na piętach.
 — A! a! otworzył usta szeroko — to tak! to tak! kto to wam powiedział?
 — Przysyłali po nas z Zakala.
 Spekulant splasnął w ręce, marszcząc brwi i widząc że wszystko przepadło.
 — Dobrze! dobrze! zakrzyknął gniewny, kończcie sobie z kim chcecie... zobaczycie co wam dadzą. Figę! mówię ci, figę!
 Kasper sam nie wiedział czego, ale się zląkł.
 — Kto do was przysłał? spytał groźno gospodarz.
 — Jakiś pan, czy ja jego znam?
 — Dokąd was wołali?
 — Do Nowin, do Krużków.
 — Tere fere! zwąchali pismo nosem... a co wam dają?
 — Dają nam cześć w Podbereziu.
 — To nie wielka rzecz, pomyślał w duchu Hubka, z cudzej kieszeni brać! wzięli mi moję inwencją i szafują, łotry! rozbójniki! sami co skomponujcie! to kradzież!