Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Złote jabłko 04.djvu/121

 Widzieli oni przybywających i zrobili to najwyraźniej umyślnie. Bal grzecznie uchylając kapelusza poprosił o drogę, ale Zmora i jego towarzysz udali że nie słyszą. Stanisław oburzony tą niegrzecznością wyrwał się naprzód i dosyć silnie trąciwszy obu, środkiem otworzył przejście.
 — A to osobliwszy sposób wchodzenia do kościoła! zawołał pan Zmora.
 — Darują panowie! odparł Stanisław z przyciskiem, ale przez nich przejść było niepodobna.
 To mówiąc chciał podać rękę matce i siostrze, gdy Zmora głośno się odezwał:
 — Porachujemy się o to!
 — Z obudwoma panami jeśli potrzeba! uchylając kapelusz odpowiedział Stanisław — dawno zręczności tej czekałem.
 To rzekłszy przeszedł szybko, drżącą matkę i przelękłą prowadząc siostrę.
 Bal zmięszany wcisnął się za niemi.
 Dwaj rycerze, którzy na nieszczęście przybycia Stanisława nie widzieli, bo odwrócili się właśnie gdy nadjechał i wysiadał, znaleźli się w dosyć przykrem położeniu. Ani jednemu ani drugiemu nie śniło się doprowadzić zaczepki do pojedynku, chcieli tylko bezbronnym zrobić maleńką przykrość. Zmora w chwili gniewu odezwał się o rachunek, ale ochłonąwszy nieco, mocno się zachmurzył i zamyślił. W dwudziestu kilku leciech pojedynek jest igraszką, w czterdziestu nie liczymy go już tak lekko. Gorzej jeszcze dopiekało, że pierwszą przyczyną czuł się sam pan Teofil i miał sobie do wyrzucenia niegrzeczność parafjańską.
 Co się tycze Hubki, nieszczęśliwy pan Piotr drżał