Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Złote jabłko 04.djvu/126

 — Cóż robić? przypomniemy sobie! grając zucha rzekł Zmora.
 — Ale — wahając się szepnął przybyły — a nie mogłoby to się skończyć tak jakoś zgodnie?
 — Nie, rzekł pan Teofil, nie chcąc się wydać z tem co myślał, on mnie pewnie nie przeprosi, a ja darować uchybienia nie myślę.
 — Więc naprawdę?
 — Najprawdziwiej bić się będziemy.
 Szaławiński usta zaciął.
 — To tak, rzekł powoli jakby do siebie — to tak! no! no! a jakaż pańska broń?
 — On ma prawo wybierać.
 — Oj! to źle!
 — Ale jakąbyś pan wolał?
 Pan Teofil musiał się zastanowić nieco, bo dotąd nie pomyślał o tem jeszcze gruntowniej, pistoleta już dawno w ręku nie trzymał, szablą nie bardzo mógł władać dla jakiegoś reumatyzmu który mu się przyplątał po długim pobycie w Warszawie.... w dodatku pistolet takie czasem sztuki płata, a szabla tak kiereszuje. I to złe i to nie dobre!
 — To mi wszystko jedno, odparł po chwili, pomyślawszy, że z obojgiem dobrze się obejść nie potrafi.
 — A zatem?
 — Zatem pojedziesz z łaski swej dziś wieczorem do Zakala, rozmówisz się z tym warszawskim wiercipiętą, i będziesz żądał żeby spotkanie miało miejsce jak najrychlej.
 — Gdzie?
 — W lesie naturalnie, a każdy z nas napisze wprzód testament... świadczący że sam sobie odebrał życie.