Ta strona została uwierzytelniona.
I.
W mojej północnej ziemi,
Kiedy się w młodej duszy bezdna stawały boże —
Tyś mi szumiało, Morze,
Łanami powichrzonemi…
W mojej północnej ziemi,
Kiedy gromiąca burza w ciemnym szalała borze —
Tyś w mojej duszy, Morze,
Huczało Tajniami grzmiącemi!
I przeto wstała w mej duszy bez miary wyrosła Tęsknota
I wsłuchanego w twe głosy przeć jęła naprzód pielgrzyma,
Gdy pochodowi ku tobie przed nim rozwarły się wrota.
I przeto stoję tu, Morze, w brzeg twój wyniosły wrośnięty,
— Lecz duszę trwożą mi oto tajemne, zawrotne odmęty:
Morze! nie widzę ciebie, choć patrzę na cię oczyma!…
