Ta strona została uwierzytelniona.
III.
Wilgotnie pachną ziemi rozbudzonej soki —
Wchodzą w naszego sadu zadrzemane drzewa
I budzą je: że Słońce wiosenne przygrzewa,
Że trzeba wstać i podjąć życia trud wysoki…
I oto drzewa wstały ze snu i lęk święty
Radosnych przeczuć dreszczem przebiega ich łona…
Hej! słodka drzewom naszym przyszłość utajona
I nieznanego szczęścia urok i odmęty…
Przyjacielu mój miły, pójdź ze mną radosny
I pracy się imajmy! by sad, oczyszczony,
Mógł z jasnem dostojeństwem wyjść naprzeciw wiosny.
O, przyjacielu miły! zasię piękny będzie
On dzień, co sad nam w kwiatów ustroi korony:
Wonnościami o plonach mówiące orędzie…
