Strona:PL Józef Weysenhoff - Erotyki.djvu/094

pieśń wydała się wołaniem morza i łaskotaniem fali. Mówiła zaś:
 — Porzuć ten kraj skazany na zagładę! Porzuć swą dumę niewczesną i zakon ojców zwietszały. Piękna jesteś! kochamy cię!
 Trzeci, przybrany w grzechotki błazeńskie, udawał koguta, a pianie jego znaczyło tyle co i poprzednie głosy.
 Była zaś od brzegu do łodzi jakoby drabina położona przez morze z głazów płaskich, dogodnych pod stopy idącego raźnym krokiem.
 I pochlebiło Sicie, że wszyscy mężowie, niepomni nawet pięknych swych towarzyszek, wielbili zgodnie ją jedną hołdem rozbrzmiewającym. A w zaczarowanem woniami powietrzu uczucia poziome nabierały ponęty, nazwy zaś puste czyniły złudzenie rzeczy wielkich.
 Skoczyła Sita na pierwszy od brzegu głaz — i stanęła.
 Przyszedł jej na myśl Utgatar, który tam dla niej dźwiga głazy — i oczy zakryła dłonią.
 Ale dostrzegłszy jej krok pierwszy, towarzysze