Strona:PL Józef Weyssenhoff - Żywot i myśli Zygmunta Podfilipskiego.djvu/113

ŻYWOT I MYŚLI PODFILIPSKIEGO99

z uśmiechem, który się dzieli jeszcze na mniejszy i większy. Rozwodzę się dlatego powtórnie nad cieniowaniem oznak grzeczności pana Zygmunta, że były to prawdziwe dzieła sztuki, coś w rodzaju nowoczesnego menueta.
 Po jednym z takim ukłonów pierwszej klasy, odezwał się do mnie:
 — A! przytryndała się tutaj. Ma rację — jest dużo ludzi, może się umieścić.
 — Co też pan mówi?
 — Naprzykład, gdyby pan chciał poświęcić wygraną na Iris...
 — Nie znam zupełnie tej pani. A pan czy mówi z doświadczenia?
 — Gdzie tam! Ja nie poszukuję takich znakomitości.
 — A dlaczegóż to pan o niej mówi?
 — A pan dlaczego ją broni?
 — Tak, bo nie mam żadnych dowodów. Zresztą poprostu przykro mi pomyśleć coś takiego o kobiecie, której kłaniam się z uszanowaniem.
 — To są, panie, idee z epoki trubadurów. A co do kłaniania się — co innego sfera społeczna, co innego zaś wartość osobista.
 Podfilipski był wogóle surowym sędzią; tego dnia jednak był wyjątkowo sceptyczny.
 Spotkaliśmy znów pana ***, bardzo przedsiębiorczego człowieka, który ciągle powiększał majątek.
 — To majster! — rzekł pan Zygmunt. — Patrz pan — tak wygląda powozik za trzy procent na miesiąc;