Strona:PL Józef Weyssenhoff - Żywot i myśli Zygmunta Podfilipskiego.djvu/129

ŻYWOT I MYŚLI PODFILIPSKIEGO115

 Zbarazki zabrał Podfilipskiego i mnie do swego breku.
 — Ależ te twoje konie są z żelaza — rzekł pan Zygmunt — od kiedy trzymasz je w zaprzęgu?
 — Wysłużyły się dzisiaj — odpowiedział Fred — bo wiesz, że woziłem Falbankę po Łazienkach? — Potem ona mi znowu wzięła brek na parę godzin i odesłała tutaj. Ja przyjechałem dorożką. Ale co się stało Falbance? jakaś niespokojna, wzdychająca...
 — Eh, z kobietami niewiadomo nigdy; czasem są wesołe, dlatego, że pogoda, a czasem smutne, także dlatego, że pogoda.
 Jechaliśmy, jak wiatr, mimo ciemności.
 Odezwał się Zbarazki:
 — Dobrze dziś było w Ustroniu, prawda? A jakie też ta pani Eliza ma włosy!
 — Sławne włosy — odrzekł pan Zygmunt.
 Pędziliśmy teraz, wymijając liczne jeszcze dorożki, przez Nowy Świat.