Strona:PL Józef Weyssenhoff - Żywot i myśli Zygmunta Podfilipskiego.djvu/134

120JÓZEF WEYSSENHOFF

 — Ale, na miłość Boską, kto taki?
 — No, powiedzieli mi jakieś imię dziwaczne: Falbanka.
 — Ależ, szanowna pani, wiem przypadkiem, kogo tak nazywają poufnie...
 — Jakto: poufnie?
 — No, niby — bliżsi znajomi.
 — Zastanów się tylko, co mówisz: pani, którą poufnie, bliżsi znajomi nazywają Falbanką!
 Odpowiedziałem trochę niecierpliwie:
 — Jest bardzo biedną kobietą, opuszczoną przez męża. A w dodatku, nie było jej tam wcale — upewniam panią.
 — Jakże? przecie czekała w breku Zbarazkiego u rogatki.
 — A gdyby czekała, więc co z tego wynika?
 — No — pojechała ze Zbarazkim do Ustronia, a Zbarazki był z wami.
 — Ale kiedy pani daję słowo, że nie była z nami Był Zbarazki.
 — Jakimże sposobem mógł być Zbarazki sam, kiedy z nią jechał? Więc ją wyrzucił z breku? Prawda, że z takiemi paniami nie potrzeba robić ceregieli.
 Z wielką trudnością opanowałem odpowiedź, która cisnęła mi się do ust. Powstawszy, chciałem się pożegnać, ale pani Odęcka nie pozwoliła mi odejść:
 — Nie, nie nie — poczekaj, musisz mi już wszystko wyznać. Czy była tam, czy nie była ta lafirynda, to prawie obojętne, ale sam fakt, żeby się panie z towarzystwa upijały i tańczyły po karczmach...